|
||||||||
Mick Clarke is een Britse blues gitarist. Hij begon zijn muzikale carrière bij Killing Floor, een Britse blues groep, die eind jaren ’60 opgericht werd. De groep was de backing groep van Texas’ blues gitarist Freddie King en tourde met o.a. Howlin’ Wolf en Otis Spann. Na de opname in Amerika van hun éérste album ‘Killing Floor’ (de titel van een nummer van Howlin’ Wolf!), speelden ze met Ten Years After, Jethro Tull, The Herd, Chicken Shack, Yes en The Nice. De originele bandleden (Mick Clarke, Bill Thorndycraft, Lou Martin, Stuart MacDonald & Bazz Smith) hadden in 2012 een reünie (zonder de pianist Lou Martin) voor de opname van het album ‘Rock‘n‘Roll Gone Mad’. De groep trad op in Zweden tijdens het Sweden Rock Festival 2012. In het midden van de jaren ’70 vormt Mick met Stevie Smith (zanger / mondharmonica) de blues rock groep SALT. De overige bandleden zijn Stuart MacDonald (bas) en Arthur Wilson (drums). De groep is zeer populair in de Londen blues scene. Ze spelen op het Reading Jazz & Blues Festival met Thin Lizzy en openen voor Muddy Waters in Londen. De groep split op de piek van hun populariteit. De groep komt later nog samen voor enkele reünie concerten. Stevie Smith gaat later spelen in de groep Bad Manners. Begin jaren ’80 richt Mick The Mick Clarke Band op. Ze zijn erg actief rond Londen en krijgen vlug aanbiedingen om in Europa (o.a. in Peer – BRBF 1985) en in Amerika te gaan optreden. In 2005 bestaat de band uit Chris Sharley (drums, ex Sassafras), Dave Rea (bass) en Dave Lennox (keys). In de groep hebben steeds top muzikanten meegespeeld als Peter Terry (keys), bassisten Mick Phillips, Len Davies, Ian Ellis, Eddie Masters en Russell Prett. Verder ook de mondharmonicaspelers Stevie Smith, Dave Newman en Mark Feltham en de drummers Ron Berg, Slash, Mike Hirsh, en Wilgar Campbell. De groep speelt veel eigen composities. Mick Clarke begint begin jaren ’80 ook solo op te treden en tourt regelmatig rond in Europa en Amerika. Hij was te zien in Europa tijdens het Baden Blues Festival in Zwitserland, Rock at Sea in Stockholm, Harelbeke Rock & Blues in België en het The Bragdoya Blues Festival in Noorwegen. In Amerika is hij opgetreden samen met artiesten als Johnny Winter, Canned Heat, Big Jay McNeely en C.J.Chenier, Foghat, Savoy Brown en The Paladins. In 1983 komt zijn eerste solo album ‘Looking For Trouble’ uit. Zijn eerste (en enige) live album ‘Live In Luxembourg’ verschijnt in 2002. BGO Records heeft een nieuwe triologie klaar. Met ‘Diggin’ Out’ – ‘Bent Frets’ & ‘Steppin’ Out’ verzamelen ze Mick Clarke’s werk van 2017 tot 2019.
DIGGIN’ OUT [2017] Met zijn album ‘Diggin’ Down’ zijn we zo’n vijftien albums verder. Het is opnieuw een gevarieerd blues rock album met naast drie covers, twaalf originele songs. Met het opzet om een instrumentaal album te maken startte hij zijn plannen. Maar tijdens de opnames bleek e.e.a. te saai te worden en werden de vijf instrumentale nummers prachtige intermezzo’s, tussen de gezongen nummers. Het eerste nummer “Dry Road Blues” is een strak uptempo blues rock nummer, gevolgd door “Any Place Is Paradise”. Het is de eerste cover en een qua stijl herkenbaar oud Elvis Presley nummer. Al direct gevolgd door de tweede cover, een zinderende en energieke versie van Howlin’ Wolf’s “Smokestack Lightning”. In “Noodle Bar”, een slepende blues met een strakke bas en drums, klinkt Clarke een beetje als Lou Reed, wat het nummer beter accentueert. De eerste instrumental “Rhumbatism” is een nummer met een apart einde en “Hard Hat” een kritische song die past in de tijd van Brexit en (toen) de Amerikaanse verkiezingen. “Yes It Is” is de tweede instrumental met een knappe piano solo. Na “Crack In The Wall” volgt “Bluestring”, de volgende jazzy instrumental, met behoorlijk wat vervormd gitaargeluid en een swingend Hammondorgel. “Zeitgeist Boogie” verrast door de synthesizer en de vierde instrumental (een nummer van Don Gibson) “Sweet Dreams”, door het hoge country gehalte. “Find You” gaat de afsluiter (de laatste instrumental) “Diggin’ Down” vooraf. Mick Clarke’s idee, van instrumentals te gebruiken als intermezzo’s, lukte vrij aardig op ‘Diggin’ Down’. Het resultaat is een prima mix van van rock & roll, blues en boogie. Mick Clarke is Clark zoals we hem kennen, soms soepel, soms rauw en, het geluid uit zijn oude Watkins Clubman buizenversterker uit 1963, is gewoonweg prachtig.
BENT FRETS [2018] ‘Bent Frets’ is qua opzet een vervolg op zijn vorig jaar uitgebrachte album, ‘Diggin’ Out’ [2017]. Clarke de meeste nummers zelf. Alle instrumenten (gitaren, bas, keyboards) speelde hij zelf en, wat betreft de drums, koos hij voor een mix van echte drums en samples. Ook de mix, wat hij het lastigste vond, deed hij zelf. De opnames vonden plaats in zijn eigen studio Rockfold in Surrey, VK. Alleen het masteren heeft hij aan anderen over gelaten. Clarke speelde tijdens de opnames op een versleten Squier Strat (een van de eerste, made in Korea), waarop hij live veel speelt. Omdat de zijkant van de gitaarnek wat afgeleefd, gebogen is, is het plaatsen van de akkoorden op de frets moeilijk. De keuze van de titel ‘Gebogen Frets’ wordt hiermee duidelijk. Ook dit album is een typisch Mick Clarke-album. Kenmerkend is de rauwe, vuile manier van spelen. Van de dertien nummers zijn er opnieuw enkele instrumentaal. Het album is heel afwisselend en erg boeiend. Wij waren weg van Charley Patton’s “Spoonful Blues”, de rocker “Number Nine”, de instrumentale nummers “Daddy-O” en de slow blues “La Mauvaise Herbe” en, de afsluiter “Hat Track”. Voor degenen die Mick Clarke reeds kennen is dit album zeker een “extra” aanwinst, voor de debutanten, een eerste geslaagde “kennismaking”.
STEPPIN’ OUT [2019] Ook ‘Steppin' Out’ is een typisch Mick Clarke album, wat je een "een eclectische mix” van stijlen blues zou kunnen noemen. Het album werd opgenomen in de vertrouwde studio Rockfold, nu (op drie nummers) met de hulp van harpist “Dangerous” Dave Newman. De nummers lijken allemaal in één take te zijn opgenomen en hebben een rauw, bijna lo-fi, geluid. Op ‘Steppin’ Out’ staan naast de eigen nummers drie covers. “Honky Tonk Blues” is een Hank Williams countryrock nummer. Velen verwachten niet dat Clarke een fan van Hank Williams is. Hij koos voor hem o.w.v. de totale eerlijkheid en overtuiging in zijn zang. De boogie “Big Town Playboy” vertelt een verhaal dat geschreven werd door pianist Johnny Jones en beroemd gemaakt werd door Eddie Taylor. In het nummer speelt Dave Newman harp via zijn kleine Supro-versterker. De funky Bobby Parker’s klassieker “Watch Your Step” zou voor het volgende album zijn, maar werd, omdat het goed zat, “opgeschud” tot een Salsa-ritme en nu al opgenomen. “Tryin’ to Get to You” is de vierde cover, die erbij kwam omdat Elvis het nummer ooit opnam. “Nuthin' Burger Blues” is een instrumentaal semi-akoestisch, jazzy, soms even wat Latino-achtig nummer. De melodie doet je even aan… "Hit The Road Jack" denken. “Spend Your Money”, een luie swingende shuffle die de Bo Diddley-beat en het countrygeluid van JJ Cale samenbrengt, sluit hier knap bij aan. “Can’t Help Myself” is een wat slepend blues nummer dat teruggaat naar de vroege jaren van Dave Edmunds en, “No Way Back”, door zijn rauwheid, naar Howlin' Wolf. Daarna volgt “Early Bird” en is het tijd voor wat akoestische blues. “Right & Wrong” is een luchtige rocker die het einde inleidt. Nog eenmaal krijgen we de huilende mondharmonica van Dangerous Dave Newman te horen, aangevuld met een snijdende solo van Mick. Mick sluit af met de forse, wat hoekige blues rocker “20th Century Man”. Voor Mick Clarke is het maken van muziek zijn hobby en een therapie, om gezond te blijven en niet zot te worden. Clarke is een muzikant die nog altijd duidelijk veel plezier beleefd aan het maken albums. Met de hoop dat iedereen geniet van zijn muziek leeft hij op zijn manier verder. Eric Schuurmans
DIGGIN’ DOWN [2017] 01. Dry Road Blues - 02. Any Place is Paradise [Joe Thomas] - 03. Smokestack Lightning [Chester Burnett] – 04. Noodle Bar – 05. Rhumbatism – 06. Hard Hat – 07. Yes It Is – 08. Crack in the Wall – 09. Bluestring – 10. Zetgeist Boogie – 11. Sweet Dreams [Don Gibson] – 12. Find You – 13. Diggin’ Down – Written by Mick Clarke, except where otherwise [noted: 2,3,11] ℗ 2017 – Music/Lyrics by Mick Clarke and/or as [noted: 2,3,11] BENT FRETS [2018] STEPPIN’ OUT [2019] Line-up: Discography Mick Clarke:
|
||||||||
|
||||||||
.jpg)
.jpg)
.jpg)
